Penceremden bakıyorum. Dört taraf apartmanlarla çevrili… Görebildiğim yeşil balkonumdaki çiçekler ve yollardaki tek tük ağaçlar. Asfalt ve beton her taraf… Toprak kalmamış saksılardan ve ağaç diplerinden başka.  Deniz kokusu, iyot solumak istiyorum… Derin bir soluk alıyorum… Öksürerek geri veriyorum. Bir umutla gökyüzüne bakıyorum. Tabiatı görmek ve yaşamak için. Gökyüzü bile benzemiyor gökyüzüne. Uçuşan martıların renkleri bile farklı… Çığlıkları yalvarır gibi. Kargalarla kader birliği etmiş, denizlerden umudunu kesmişçesine…  Üstelik bunları İstanbul’da yaşıyorum: “Bu şehr-i Sitanbul ki bi misl ü behâdır” diye uğruna şiirler yazılan…
“Durma çek git be adam” diyorum. “Bak, kozyy ile fındık bile burada bunalım geçiriyor” diyorum. Ama olmuyor… Kızım, oğlum, gelinim, damadım “baba durma git yaşa hayatını diyorlar.” Diyorlar ama olmuyor işte. Aşkım da razı ama bırakıp gidemiyorsun yaşlı ananı… Anacığım, gel birlikte gidelim diyorsun… “Yalnız ne yapacağız orada. Sen git, ben kalırım burada” diye… Biraz sitemkâr, biraz “ben senin peşinden geldim” buralara dercesine. Kestirip atıyor.  Kendince haklı belki de.  
Ruhum sıkılıyor, ömrüm iki kat hızla tükeniyor burada. Kışın Ar-Tur’un bekçisi olup yazın gelecek dostları özlemeyi, özlüyorum halâ sabırla.
Nereden açtınız bu konuyu, yaramı deştiniz Ar-Tur kokan dostlar…  
Hepinize sevgilerimle, Ar-Tur’lu günler dilerim.

Osman Ferhan CAN
Ar-Tur Değişim Grubu üyesi
www.ar-tur.com

Yorumlar